چپ با گامی نو

من بسیار خوشحالم، چرا که ما آنقدر قدرتمند هستیم که حاکمیت از ما میترسد. ترس او با دستگیری ها بیشتر شده است!او تنها در تصورش می تواند ما را وابسته بداند. از خودش می پرسد مگر می شود این همه ادم آن هم با این سطح بالای آگاهی و هوشیاری یک جا با هم جمع شوند. مگر می شود این همه آدم یک چیز را طلب میکنند. حاکمیت درمانده است که این همه سوسیالیست از کجا سر برآورده اند
من روزی را میبینم که این آقایان چمدان به دست از کره ی زمین وشاید کرّه ی زمین فرار میکنند به خیابانهای تکه پاره ی پشت سرشان نگاه میکنند و حیران از هجوم کارگران، شلوارهایشان را بالا میکشند. سر دو راهی مریخ و ماه که برسند مارکس را میبینند که پلاکاردی بر دست برای آنها لبخند می زند: از ماتریالیسم دیالیکتیک گریزی نیست
بله آنها اکنون نیز خیال میکنند که چپ امروز برخواسته از دانشگاه یا وابسته به به جای دیگر است یا فرزندان و نسلهای باقی مانده از چپ های قدیم هستند. نه عزیزان این حقیقت را فراموش کردهاید که نطفه ی آزادی خواهی و برابری طلبی هرگز نابود نمی شود مگر اینکه تمام شاعران و خیالبافان شهر را نابود کنید
من هم اکنون به تمام دانشجویان سراسر کشور هشدار میدهم که دست اتحاد را بفشارند و گام بعدی ما باید تشکیل کمیته ی مستقل دانشجویان باشد
باشد که پیروز باشیم

بیانیه 16 آذر دانشگاه مازندران

به نام انسان، عدالت و آزادی
در چند روز گذشته شاهد وقایعی بودیم که به جرأت می توان گفت نظیر آن ها را در دهه ی دهشتناک ۶۰ می توان یافت. در پی اعلام برگزاری مراسم ۱۶ آذر و سپس تغییر تاریخ آن، ۵ نفر از بهترین رفقای ما در دانشگاه مازندران با شیوه های وحشیانه ای بازداشت شده و خانه هایشان مورد تفتیش قرار گرفت که بازداشت سه تن از این دانشجویان با اتهامات وقیحانه ی منکراتی صورت گرفته است: حامد محمدی، بهرنگ زندی، میلاد معینی، آرش پاکزاد و حسن معارفی

در تهران نیز از چندین روز پیش از برگزاری مراسم، دستگیری دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب آغاز شد، به گونه ای که تا لحظه ی شروع تجمع در روز ۱۳ آذر مقابل دانشکده فنی دانشگاه تهران، بیش از ۲۰ تن از دانشجویان چپ با شیوه های مختلف بازداشت شده بودند. وقاحت نیروهای امنیتی به همین جا ختم نشد بلکه طی اقدامی بی سابقه، پس از پایان تجمع نیز در محوطه ی دانشگاه اقدام به تعقیب و دستگیری تعدادی از دانشجویان کردند. بدین ترتیب تا این لحظه تعداد ۲۹ نفر از دانشجویان چپ دانشگاه های تهران، مازندران، اهواز و شیراز ربوده و بازداشت شده اند که بنا به گفته ها، اکثر دانشجویان بازداشتی در تهران در بند ۲۰۹ (بند اطلاعات) زندان اوین به سر می برند
ولی این بار هم دستگاه امنیتی جمهوری اسلامی در محاسباتش دچار اشتباه شده است. نه تنها مراسم ۱۶ آذر امسال هم با قدرت هر چه تمام تر برگزار شد، بلکه شهرهای زیادی از سراسر ایران به صحنه ی تجمعات باشکوه دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب در بزرگداشت ۱۶ آذر و حمایت از دانشجویان زندانی تبدیل شد. بدین ترتیب دانشگاه های تهران، تبریز، شیراز، کرمانشاه، سنندج، مشهد، اصفهان و امروز مازندران همبستگی خود را با یک دیگر و حمایت خود را از دانشجویان زندانی اعلام کرده و فریاد زدند که تا آزادی تمام رفقای در بندمان از پای نخواهیم نشست

امروز جامعه ی ایران در شرایطی ویژه و بحرانی به سر می برد. سایه ی شوم حمله ی نظامی به ایران همچنان بر سر طبقات تحت ستم سنگینی میکند و این خود بهانه ای است برای سرکوب تام و تمام کوچک ترین ندای آزادی خواهی و برابری طلبی در هر نقطه ای از ایران، خواه این ندا برخاسته از دانشگاه باشد، خواه کارخانه ها و یا
جالب این جاست همین دولتی که این روزها این چنین دست به سرکوب گسترده می زند، در ماه های آینده انتخاباتی در پیش دارد که قرار است همچون تمام دفعات پیشین تعدادی از مهره های همیشگی خود را همچون غذای گندیده ای که انگار مجبوریم بخوریم پیش روی مردم ایران بگذارد که بالاجبار باز هم تعدادی دست نشانده ی دیگر بر گرده ی مردم ستم دیده ی ایران سوار شوند. ولی این بار دیگر به راستی شعار پوسیده ی "انتخاب از میان بد و بدتر" جواب خشم مردم ایران را نمی دهد. تحریم فعالانه ی انتخابات پیش رو تنها آلترناتیو ماست
بدین وسیله ما دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب دانشگاه مازندران اعلام می داریم که بازداشت تعدادی هر چند زیاد از رفقایمان نه تنها ما را در ادامه ی راهمان دلسرد و ناامید نمی کند، بلکه انگیزه ای است قدرتمند برای ادامه ی مبارزاتمان در راستای تحقق هدف نهایی مان یعنی استقرار آزادی و برابری در سرتاسر جهان
دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب دانشگاه های مازندران

the last pix of student's day in tehran

عکسهای 16آذر

عکس های دیکه ای هم هست که سر فرصت آپلودشون میکنم. به امید آزادی و برابری

زنده باد رفقا

بیانیه دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب به مناسب 16 آذر 1386

دانشگاه پادگان نیست

1- رویارویی با سیاست بسط و تشدید سرکوب سراسری جامعه هم اینک پیش شرط بقا و تداوم حرکت هر جنبش مترقی اجتماعی – اعم از جنبش کارگری ، دانشجویی ، زنان و جوانان آزادی خواه - است . به نظر می رسد که این سیاست ، همچون ضرورت حفظ حیات سیاسی مجریان آن در ارعاب فعالین اجتماعی و عقب راندن جنبشهای پیشتاز جامعه مؤثر واقع شده است . در پس این پیروزی گذرا اما حقیقت دیگری مستتر است و آن انسداد مسیرهایی ست که دستگاه سیاسی کنونی ایران تا پیش از این با حرکت بر روی آنها بازتولید قدرت خود را تضمین می نمود . صعود شاخص سرکوب سیاسی و اجتماعی حاکمیت به ترازمشابه رژیمهای کودتاچی و شبه فاشیستی تاریخ ، نشانه ی پایان دورانی ست که هیئت حاکمه ی ایران امر نارضایتی های عمیق اجتماعی را با نسخه های از اعتبار ساقط شده ای چون « تخدیر ایدئولوژیک توده ها » و یا « تعبیه سوپاپ اطمینان اصلاحات » مهار می کرد.ء

2- فضایی از این دست ، زد و خوردهای داخل حاکمیت را به سمت عروج فرصت طلبانه ی جناح به اصطلاح منتقد دولت هدایت می کند . این جریان با تلاش برای اختفای کارنامه سی ساله ی خود در خلق جامعه ای آکنده از آسیبهای فردی و اجتماعی مردم ایران و نیز با انکار ارتباط ارگانیک خود با باند حاکم بر دولت - همچون دو عضو زنده ی لازم برای تداوم زیست سیاسی کلیت سرمایه داری ایران – هدف و برنامه ی کنونی خود را قبضه ی مجدد قوای مجریه و مقننه در رقابت با جناح مقابل، از طریق مصادره ی نیروی جنبشهای اصیل اجتماعی – به ویژه جنبش کارگری ، دانشجویی و زنان – تعریف کرده است .ء

3- محصول منطقی سیاستهای ارتجاعی امپریالیسم به رهبری آمریکا در منطقه ، در ادامه ی مواجهه ی گزیر ناپذیر آن با رژیم سیاسی نامتعارف ایران ، امروز – پس از تحمیل تحریمهای سنگین اقتصادی – به مرحله ی عبور از سرحدات رعب آور حمله ی نظامی رسیده است . تهدید جنگ – جنگی به مراتب وسیعتر و خانمانسوز تر از جنگ عراق – هم اینک در واکنشها و تحرکات آمریکا و متحدینش در قبال ایران دیده می شود . باقی مانده ی جامعه ی چند ده میلیونی ایران پس از تهاجم نظامی امپریالیسم ، مجموعه ای خونین از باندهای گانگستری ، گروههای فالانژ آدم کش و دارودسته های قومی و بنیاد گرایی خواهد بود که در جدال با یکدیگر و با مدنیت جامعه ، عرصه ی حیات اجتماعی عموم مردم را با ترور ، بمب گذاری ، نسل کشی ، عملیات انتحاری و تاخت و تازهای مسلحانه متلاشی می کنند . بازگرداندن ایران به سامان اولیه خود در صورت تحقق این سناریو ، در کوتاه مدت به غایت بعید به نظر می رسد . حتی کوچکترین احتمال وقوع این وضعیت ما را به الزام توده ای کردن این شعار رهنمون می شود که : « دست جنایتکار امپریالیسم از زندگی مردم ایران کوتاه ! » ء

* * *

با در نظر گرفتن شرایط داخلی و موقعیت بین المللی ایران ، اکنون تکلیف سنگینی بر دوش جنبشهای مترقی اجتماعی ، از جمله جنبش دانشجویی نهاده شده است . دانشگاه اکنون نیاز حیاتی به مقاومت در برابر پروژه ی سلب ابتدایی ترین حقوق صنفی ، سیاسی و اجتماعی دانشجویان را درک می کند . پایمال شدن مستبدانه ی بخش وسیعی از حقوق صنفی دانشجویان ؛ بازداشت ، شکنجه و حبس فعالین دانشجویی ؛ توقیف نشریات و تشکلهای مستقل دانشگاه ؛ اخراج و منع از تحصیل سلیقه ای دانشجویان ؛ صدور گسترده و بی سابقه ی احکام انضباطی ، تشدید فشار بر آزادی های دختران دانشجو و در یک کلام نظامی و امنیتی شدن مسلم فضای دانشگاه ، بیانگر ضرورت مقاومت همه جانبه ی دانشجویان در برابر سیاستهای عوامل سرکوب جنبش و تبدیل دانشگاه به مقر نظامی و دفاعی جناحین حاکمیت است ؛ « دانشگاهی که به اصرار و اعتقاد ما پادگان نیست ! »ء

با این همه عقیم گذاشتن مساعی و تکاپوی هر دو جناح معلوم الحال دستگاه سیاسی ایران در امر مصادره به مطلوب فضای اعتراضی دانشگاه برای پیشبرد سیاستهای ارتجاعی خود ، و نیز مخالفت فعالانه با هرگونه دخالت خارجی – اعم از نظامی و غیر نظامی – و روشنگری پیرامون ابعاد فاجعه ای که با آغاز تهاجم ارتشهای امپریالیستی به ایران متحقق خواهد شد ، به همان میزان ضروری ست . به باور ما یگانه طریق استمداد از نیروی مستقل دانشجویی در امر احیای حقوق صنفی ، اجتماعی و سیاسی دانشجویان و عقب راندن فشارهای حاکمیت بر دانشگاه و خنثی ساختن توطئه ی مصادره ی جنبش دانشجویی به نفع جناحین قدرت و نیز مقابله با تحقق سناریوی دخالت خارجی و حمله ی نظامی به ایران ، جز متشکل شدن دانشجویان سراسر کشور – اعم از فعالین سیاسی ، صنفی و فرهنگی دانشگاهها – در تشکلی سراسری برای پیگیری مطالبات بر حق دانشجویان چیز دیگری نیست . این بیانیه به نوبه ی خود فراخوانی ست رو به تمامی دانشجویان برای حرکت به سمت ایجاد این تشکل ، با اتکا به نیروی مادی و فکری بدنه ی دانشجویی و با مرزبندی قاطع در برابر هرگونه قدرت فرادانشجویی و فرا مردمی

درک این حقیقت که جنبش دانشجویی مکلف است تا تحلیل عینی خود از وضعیت موجود را به تمامی حوزه های مبارزاتی جامعه – به ویژه عرصه ی نبرد جنبشهای کارگری و زنان – ارائه داده و بر مبنای آن بسیج نیروهای اجتماعی حول برنامه ای برای نجات جامعه را تسهیل و تسریع نماید ، مخاطب این فراخوان را از محدوده ی دانشگاه به گستره ی جامعه گسیل می کند .

زنده باد آزادی و برابری

دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب دانشگاههای ایران

16آذر

ترس حاکمیت از چیست؟ بار دیگر 16آذر نزدیک میشود و ما چه می بینیم و می شنویم؟ دستگیری، ایجاد فضای رعب و وحشت، تهمت و...ء
قدرت برای سلطه ی خویش از اعمال هرگونه عملی چه غیر اخلاقی و چه غیر انسانی پروایی ندارد چرا که خود اوست که اخلاق، انسانیت، وحتی تاریخ را معنی میکند.ء
تنها راه به چالش کشیدن قدرت،تکذیب آن است! ما هر ساله 16آذر را به پا میکنیم تا به قول مایاکوفسکی، زمین در زیر دشنه به یاد آورد آنان را که پست و حقیر می خواست

16 آذر در دانشگاه مازندران